මිතුරු ආදර කතාවක් (?)

සුනීල ජල තලයක රඟන හංසයිනගේ හැඩතල රේඛාවන් මිනිස් හැඩතල සඟවා කුලුගන්වන්නට බොහෝ සේ වෙහෙසී උන්නෙමි. මාස ගනනාවක් පුහුණු වී හෙටවන් දිනයක කලඑලි දක්වන්නට සුදානම්වන හංස විල අභිරංගනයේ ප්‍රධාන  භූමිකාව රඟන්නිය ලෙස අවසන් පෙරහුරුවත් අවසානයේ වේදිකාව කෙලවරට ගොස් වාඩි වුනෙමි.  සිසිල් දිය බිඳැති ගලනාලය හිරිවට්ටමින් හිස් අමාශය පුරවන අතරතුර දිනය තිස්සේම පසෙකලා තිබූ ජංගම දුරකතනයේ තිරය දල්වා බැලීමී.

එලෙස අමතකව සිට නැවත අතට ගන්නා සෑම විටකම මෙන් කවත් එක් කෙටි පණිවුඩයක් සටහන්ව ඇත.

U’r practicing hard neh  my nangi patiyo ?

but I wont com sudu. mata balanna baha eka :(

දැස් දවාලන ඒ කෙටි සටහනට හැඩුම් මුහුණකින් පමණක් ප්‍රතිචාර දක්වා  ඉහල වේදිකාවේ හිස් බිත්තියකට පිටදී බරට සුසුමක් හෙලීමි.  ජීවිතය මඟහැරී යනවාවත්ද???

“ මායා අක්කී.. පොඩ්ඩක් එන්නකෝ... “ දැහැන බිඳ දැමුවේ නිශ්පාදක කමිටුවේ කුලුපඟ මිතුරෙකි.. එසේ කියා හැරී යන ඔහු පසුපසින් වැටි කුතුහලයෙන් යුතුව ගමන් ගතිමි. පාළු වේදකාවේ අඳුරු කෙලවරක නැවතී ඔහු මාවෙත හැරී බැලුවේය.

“වැදගත් රහසක් කියන්න.. ඔයා වටේම කට්ටිය නිසා මං ආවේ.. “

“මොකක්ද මල්ලී......?“  අඳුරේ වුවත්  වෙහෙසකර දැස් විමතියෙන් බබලන්නට ඇත.

“තාරක අයියාට ඔයා ගැන ක්‍රශ් එකක් තියෙනවාලු... දැන්  ගොඩක් දවස් ඉඳන්....... කියන්නවත් ඔයාව අල්ලගන්න විදියක් නැහැනේ...“

ඔහු නිදහසේ කියා දමද්දි සිතේ නිදහස නැති  වූ වගක් කෙලෙසනම් කියන්නද? මම ගොළුවන්වම බලා උනිමි.

“ඔයා මොකක්ද කියන්නේ...? එයාට කෝල් කරන්න කියන්නද ඔයාට....“ පිලිතුරක් අසන්නට ඔහු ඉන්නේ පුදුමකාර හදිස්සියකිනි.

“මේක ජීවිතේනේ ළමයෝ... එහෙම එකපාරටම කොහොම කියන්නද? අනෙක ප්ලීස් මට කෝල් කරනන් එපා කියන්න.. මට බැහැනේ ගෙදර  උනත් කතා කරන්න..“

“ හරි.. ඔයා හිතලා එයාට කියන්නකෝ.. හෙට ශෝ එකෙන් පසසේ නිවාඩු... ඔයාට ගෙදරින් ප්‍රෙපෝසල් බලන නිසා මේ පරක්කු කරන්නත් බැහැනේ..“

“හ්ම්ම්ම්ම්ම්“ ගැඹුරු හුස්මක් සමඟ ලය සැහැල්ලු තර ගැනීමේ තැතක් දැරුවෙමි.

ඉන්මතුවට සංදර්ශණය නිමාවන තුරුත්  තාරකගේ දෑට හසු නොවී ඉන්නට මා තරයේ වග බලා ගතිමි.  මන්ද මිතුරු කමක් පෙමක් ලෙස ගොඩනංවන්නට හෝ. ඔහුට මුහුන දෙන්නට තරම් සැබෑ ආත්ම ශක්තියක් මා කෙරේ නොවීමයි.

නමුත් අභිරංගය නිමාවේ මා වටකොටගත් සියල්ලන් නික්ම යනතුරුම හිස් ශාලාවේ කෙලවර බංකුවකට බරදී උන් රුව හොරැසට නෙත ගැටුනු වාර බොහෝවිය. මොහොතකින් එළබෙන්නට යන ඒ නිමේශයට බයෙන් මම මුහුණ රතු කරගෙන උන්නෙමි.

“congratulations Maya you look pretty!!  and  performance of yours are flamboyant  !!

ඔහුගේ සුරතට කොටුවුනු සුරත මිරිකමින් තාරක මුමුණද්දී  දැල්වෙන දෑසින් මිදෙන්නට පසෙකට නෙත් හැරවීමි.

“ කතා කරන්න බැරිනම් අඩුම තරමේ මම එවන මැසේජ් එකකටවත් රිප්ලයි කරන්න මායා... ප්ලීස්... “ සුරත අත්හැර පසු කර යද්දී රහසින් මෙන් මුමුණා තාරක නොපෙනී ගියේය.

 අතරතුර කාලය  බොහෝසෙයින් සිත රිදවන්නක් විය. ලෝකයම නැතිවී සුසුම් හෙලන්නියක් ලෙස විටෙක හීල්ලුවෙමි.

ආදරයෙන් තුරුලු කරගත් දේ  මටත් නෙදැනී  දෑතේ ඇඟිලිකරු අතරින් ගිලීහී යෑම නවතා ගන්නට බැරිව ලතවෙන ලදැරියක් සේ හැඩීමී.

මිනිත්තුවක් පාසා නද දෙන ජංගම දුරකතනයට පිලිතුරු දෙන්නට අවසානයේ සිතුවිලි සවිමත් කරගතිමි.

“කියන්න මගේ අයියේ...“

“ඇති යන්තම් දෙවියනේ.... දැන් දවස් කීයක්ද.... දන්නවා දුකයි කියලා.. ඒත් ඔහොම එකපාරට යන්න පුළුවන්ද මගේ නංගෝ....“

“යන්න බෑ... කොහොමත් බෑ... ඒත් ඉන්නත් බැහැනේ මගේ අයියේ.. අමාරුවෙන් යන්නම ඔනි....“

“හ්ම්ම්ම්ම්...... ඉ....ති.....න්.......... කියන්....න“  මා වාඩාත් ආදරය කල ලෙසම ඔහු ගේ ස්වරය බොහො වේලවක් ඇදුනේය....

“නංගි නිසා අයියා ඉක්මනින් මැරෙනවාලු... ඔයාට එහෙම කරන්න බැ මගේ අයියේ......“

“හ්ම්ම්ම්ම්ම්ම්.... ඇත්තටම එහෙම වෙනවා කියලා කිව්වද මගේ නංගා....“

“ම්ම්ම්... අපේ පොරොන්දම් කොලේ පිටිපස්සේ ලියලා තියෙනවා... අපි ගැලපෙන්නෑලු මගේ අයියේ....“

“ඔයා හිතන්නේ මොකක්ද.... ඇත්තටම එහෙම වෙයිද අයියට...??“

“ඇත්තටම මම දන්නෑ අයියේ.... නොවෙන්නත් පුළුවන්.. ඒත් ඒක දැන දැන ඔයා ලඟට එන්න බෑ.... ඔයා ජීවත් වෙන්න ඔනිනේ....“

“මට තේරෙන්නේ නෑ මගේ නංගා..... අපිට කේන්දරයක් හදන්නේ අපි ඉපදෙන වෙලාවේ ග්‍රහ පිහිටීමට අනූව.. ඔයා හිතනවාද ඒ පිහිටීම අපේ හැම දේටම අපිට බල පායි කියලා... තර්කානුකූලව ඒක විකාරයක්නේ පැටියෝ...“

“ඒත්... සමාජ සම්මත.. ඇදහිලි.. විශ්වාස... ඒවා අපිට වෙනස් කරන්න බෑනේ....“

“දැන් මොනවද  ඔයා කරන්නේ කියනන්කෝ මැනික....“

“මම මගේ අයියා නැතුව ජීවත් වෙන්න පුරුදු වෙනවා....“

“පුළුවන්ද ඔයාට?“

“බැහැ නේ......................!! ඔයත් දන්නවා අයියේ ඒක...“

“හ්ම්ම්ම්ම් නංගට මං වගේම කෙනක් ලැබෙයි... බය වෙන්න එපා....“

“ඔයා වගේ අය නැ.... කවදාවත් ආයි මට ලැබෙන්නෑ....“

“නෑ හම්බ වෙයි....!! මම බලපු තැනින් කිව්වා මට අපල උනාට මගේ නංගට මේ දවස්වල සිකුරා ලබලාලු....“

“ඔව්.. ඔව්... එයා නම් ලබලා තමයි.. මට එපා වෙලා ඉන්නේ අයියේ......“

“සතුටු වෙන්න පැටියෝ....ඔයා ඉක්මනින් මැරි කරන්න.. හොඳ කෙනක්ට කැමති වෙන්න...“

“මොනවද මේ කියන්නේ කියන්නකෝ..... මට බෑ මගේ අයියේ....

ඔයා දන්නවද දෙයක්...

මට පිස්සු වගේ ඒක අහලා...

ඔයාගේ හොඳම යාළුවෙක් මට ප්‍රෙපෝස් කලා... “

“ආ... මගේ යාළුවෙක්....?? කවුද ඒ. කියන්නකෝ...“

“ තා....ර...ක.......“

“අහ්!! තාරක.... පුදුමයිනේ...

එයා හොඳයි මගේ නංගා... ඔයාට ආදරේ වෙයි.... ගොඩක් ඉගෙනගෙනත් තියෙනවා.. ඔයාට ගැලපෙනවා...“

“ඔයා මොනවද හිතන්නේ අයියේ.... එහෙම ආදරේ කරන්න මම රොබෝවක්ද? ප්‍රොග්රෑම් කරන කරන විදියට හිත වෙනස් කරගන්න පුළුවන්ද මට.. බැහැ දෙවියනේ.. ආදරයක් ඉබේ ඇති වෙන්න ඔනිනේ.....“

“අයියා ගැන නම් එකපාරටම ආදරේ උනා නේද...“

“හ්ම්ම්ම්ම්“

“ඒ කොහොමද මගේ නංගා.. “

“මම දන්නෑ.. ඉබේම දැනුනා.... අයියාත් මට ගොඩක් අදෙර් නේ...“

“ඔව් මගේ පැටියෝ  ගොඩක් ගොඩක් ආදරෙයි....“

“හ්ම්ම්ම්.... යන්න ගියාම අමතක කරන්නෙපා අයියේ.... ඔයාගේ නංගියෙක් කියලා හිතන්න මාවත්.....“

“ඔයා මගේ තමයි හැමදාමත්....“

වියලි සුසුම් අවකාශයේ ගලා යද්දී ඇමතුම විසංදි කල දුරකතනය පෙසක තබන්නට පෙර තිරයේ කෙටි පණිවුඩ හතරක්  ලැබුනු බවක සටහනක් විය.

1

“oya kawada manika ?

2

“maya patti Y don’t u rply”

3

“am waiting for ur reply”

4

“mayaaa ai mehema karanne mawa marila yayne’’

සියල්ලම තාරකගෙන් විය.

“ya I had my diner, gud nigt, TC, Bs,”

හදවත අනුකම්පාවකින් පිරි යද්දී එලෙස සටහන් කොට නිහඩ වන්නට සිතීමි.

“echcharada?”

“??”

“ maya kiyanna darlng man kochchara adareda oyata? plz say i lv U”

“cum on !! we are only friends”

“nooo I don’t accept it, I need you I love U plz understand wil U”

“ plz don’t be like this I don’t like to hurt U!!”

සංවාදය නොනැවතින. දින ගනන් සති ගනන්   වද්දීත් තාරක ආදරය අඩු නොකලේය. මුහුණට හමුවන වරක් පාසාත් පවසන වදනක් පාසාත් ආදරයම පෙනේනට වන් කල. සිත ලෝබ කමකින් දැවිනි.

ඒ පුරුදු ගැහැණු ආත්මට සමවැදුනු විට දැනෙන ආත්මාර්තකාමී ලොබ කමක් බව දැන දැනත් යටිසිතින් තාරකගේ කෙටි පණිවුඩයක් බලා පොරාත්තු උනෙමි.

බොහොමයක්  මාගේ පිලිතුරු මිතුරු කම එහා යන්නට ඇත. ඉතින් සිත දැවුනි. යලිත් හැරෙන්නට තවත් කල් ඇතැයි සිතා හැරෙන්නට බොහෝ වරක් උත්සහ කලෙමි.  නමුත් පෘතජ්ජන ගැහැණු ආත්මය හැඟිම් වලින් සිර කර මා බැඳ දමාගෙන සිටියාය.

නමුත් අවසන උඩු සිතත් යටි සිතත් සමතුලිත කරන්නට ප්‍රථම දුරකතන ඇමතුම හරහා තාරක ඇමතුවෙමි.

“ අම්මේ... පුදුමයි හිතුනා කතා කරන්න චුටි පැටියෝ...“

“හ්ම්ම්ම්“

“අන්නේ.. මං ආස නෑ ඔය හූම් ගෑවිල්ලට“

“ඔයා කියන්න එහෙනම්...“

“අපි කවදද බඳින්නේ කියන්නකෝ....“

“ තාරක.. අපි යාළුවෝ විතරයි ....“

“තවත් ඔයා මට කියන්නේ අපි යාළුවෝ විතරයි කියලාද... ඇයි මාව බාගෙට මරන්නේ ආ...“

“අනේ එහෙම නෑ... මට ඔයාට ආදරේ කරන්න දැන්ම බෑ....“

“ඒ මොකක්ද මායා ඒ කතාවේ තේරුම...?“

“මම දෙයක් කිව්වොත් අහනවාද..“

“කියන්න පැටී.....“

“ඔයා මට ප්‍රෙපෝස් කරන්න කලින් මට ඔයාගේම යාළුවෙක්ගෙන් ප්‍රෙපෝසල් එක්ක ආවා.. ගෙස් කරන්න පුළුවන් කවුද කියලා“

“ම්ම්ම්ම.... සංජීව ....?“

“නැ... තාරක නෑ... ඔයා හිතන්නේ වත් නැති කෙනක්.... රංගයියා...“

“මොනවා... රංගයියා....“

“ඔව් රංගයියා අපේ ගෙදරටම කතා කරලා ප්‍රෙපෝස් කලා.. හැමෝම කැමති උනා.. මමත්.. එයත්.. අපි ආදරෙත් උනා... ඒත්.. අපේ හොරස්කෝප් වල තියෙනවා අපි බැන්දොත් රංගයියා මැරෙනවා කියලා...“

“ඇයි දෙවියනේ කලින් මේක නොකිව්වේ.....??“

“මේ ගැන  අපි යාළුවන්ට  නොකියන්න තීරණය කලා.. ඒකයි...“

“ඒත් ඔයාට කියන්න තිබුනා මායා.. ඔයා දන්නවා අපි දෙන්නා එක කාමරේ ඉන්න යාළුවෝ කියලා... දෙවියනේ... මං ඔයාට කොච්චර ආදරේ කලාද මායා.... ඔයාට රංගයියා ආදරේ බව දන්නවානම් මම හීනෙකින්වත් මේ දේවල් හිතන්නෑ...“

“මම ඒකට වැරදිකාරියක් නෙවෙයි තාරක.....“

“මට සමා වෙන්න මායා... ගොඩක් සමා වෙන්න.. මට බෑ මේක තව දුරටත් කරන්න....“

“තාරක....“

“අපි හැමදාම යාළුවෝ.... මං දන්නවා ඔයාට දුකයි දැන්... ඒත් මට බෑ රංගයියාව කීයටවත් රිදවන්න.. එයාට ගොඩක් දුක හිතෙයි...“

“මට ඔනි උනේ නෑ ඔය දෙන්න අතරට මැදි වෙන්න..“

“මේක අපි දරාගන්න ඔනි මායා.... මට ඔයා නැති වෙනවා,  රංගයියාට ඔයා නැති  වෙනවා, ඔයාට අපි දෙන්නම නැති වෙන්න ඔනිමයි.... අපේ ජිවිත ෆැන්ටසියක් නෙවයි මායා...  මට සමා වෙන්න මම යනවා.....“

ඉඳින් මම නිරුත්තරව බලා සිටිමි!!!