නිකැලැල් කැලැල්

වැහි පිහිල්ලේ  කාන්දුවෙන් පතිත වන තාවකාලික වැහි දියකඩිත්තේ චිරි චිරිය , ගිම්හානිට අති විශාල කංකරච්චලයකි. සියලූම ප්‍රාණි මුලයන්ගෙන් වසන්ව ඉන්නටැයි සිත ඉල්ලා සිටින  මොහොතක කඩාහැලුනු මේ  අදිසි වරුසාව දෙසට ඇය සිත පුරාවට රවාගෙන උන්නාය. වරුසාව පැරදවීමට දෙනෙතට හැකි උවත් සිදුවු සියල්ලෙහි ඝණපූර්ණය සලකා බලන කල, හඬ වැටෙනවාට වඩා සිතන්නට බොහෝ දේ ඉතිරිව තිබේ.  සෙන්ටිග්‍රෙඩ් අංශක ඍණ ගනනක් මතින් ගල්ගැසුණු කඳුලු බිඳු තෙන්කෙවෙනි යට සිටන් රිදුම් දෙන්නේ වුවත්, ලේහ පර්වතකයට දියබිඳු වට්ටවා මළනොබැඳිවිය හැකි හෙයින් ඇය දිගටම වැස්ස දෙසට රවාගෙන උන්නාය.

“මං යනවා...........” මෙතෙක් වේලා කැඩපත අභිමුවේ උරුවන් බාමින්  කෙහෙරුලි කැරලි කරමින් උන් අනුර ඔනෑවට එපාවට මෙන් කීවේය.

“ම්ම්ම්ම්ම්ම්” වැස්සට රවාගෙනම ගිම්හානි හූමිටි දුන්නාය.

“ඔකට ඉතින් ඔච්චර විරවන්න දෙයක් නෑනේ.. බලන්න බෑ මූණ කාලි යකින්න වගේ......”අවුල්ව ගිය සයනය මතින් වාඩි වූ අනුර ඇයගේ කම්මුල් තමා දෙසට හරවා ගනිමින් සරදම් කලේය.

“කෝලම් කරන්නේ නැතුව යන දිහාවක යනවද...” රතුවූ දෙනෙත් වලින් අනුර දෙස එක එල්ලේ බලමින් ගිම්හානි කෑ ගෑවාය.

“ගිම්මි..මේ!!! අවසාන වතාවට කියන්නේ..... කටින් හයිකාරකම් මට පෙන්නන් එන්න එපා.... මං කවුද කියලා දැන දැනමනේ තමුසේ මගේ කීමට කැමති උනේ...... අනික බං උඹව එක අතින් උස්සලා පොලවේ ගහන්න හයිය තියෙන මට උබේ ඔය චැක චැක කියවිල්ල නවත්තන්ඩ මහ ලොකු දෙයක් ඔනි නැ...  ” මහ හඬන් සිනාසෙමින් ගිම්හානිව නැවත සයනය මත පෙරලාගන් අනුර දෙතොල් පෙති තදින් සිප ඇයව තව තවත් වෙහෙසට පත් කලේය.

“යන දිහැක යනවා මනුස්සයෝ මේ ගෙදර මිනිස්සු එන්න කලින්...” අස්වාභාවිකව වේගයකින් අනුරව තම වතින් තල්ලුකල ගිම්හානි යලිත් කෑ ගැසුවාය.

“යනවා තමයි ..... ..!!!  මගේ ඇඳුම්  අපේ  කාමරේට ගිහින් දානවා...... පුළුවන්නම් සෝදලාම දානවා.....” අණකරමින් කාමරයෙන් පිටව ගිය අනුර දෙස ගිම්හානි හැඟුම් විරහිතව බලා සිටියාය.

ඇයට සයනයෙන් නැඟි සිටින්නට තවත් විනාඩි ගනනාවක් ගතවුනි. අවුල්ව ගිය කෙස් එක්ව ගුලියක් කොට සකසා ගත්තී රතු පැහැ සිමෙන්ති පොළව මත නිරුවත් දෙපා තබා වේගවත් ගැම්මකින් නැගී සිටින්නට උත්සහ කලාය.  එහෙත් කඳ පෙදෙස වාරු නැති වීමෙන් අය යලිත් සයනය මතටම කඩා වැටුනාය. එවිට ඇයටත් නොදැනී පෙර ගල්වී තිබුනු කඳුලක් නෙත් අග්ගිස්සසෙන්  රූරා අපිලිවෙල සයනය මතට වැටුනි.  

සැබැවින්ම එය එසේ වුයේ උඩුබැලි අතට වැතිරී උන් ඇය, රූටා ගිය කඳුල කන්පෙතිහරහා ගලා ගාම වලක්වනු පිනිස මදක් දකුණු ඇලයට හැරුණු නිසාවෙනි.

එකී කඳුල නිකරුනේ ගලායද්දී පොඩීවී අවුල්ව ගිය ඇඳ අතිරිල්ල රක්ත වර්ණ ගන්වා තිබූ පවිත්‍රත්වයේ කැලල දෙස මොහෙතක් බලාසිටි ඇය වියැලී ගිය කඳුලු අතරින් දස වසරක් ආපස්සට ගියාය.

~~**~~

පාසැල නිමාවී නිවසට පැමිණි ගිම්හානි. සුපුරුදු ලෙසින්ම නිල ඇඳුම ඇඟ දවටාගෙනම  දහවල් අහර පිසුවාය.  විඩිමහලු දෙසොහායුරන් පාසැල අවසන්ව පැමින ඇඟපත දොවා ගන්නා ඇසිල්ලට බතක් ව්‍යාංජනයක් පිලියම් කරන්නට තරම් දෙළොස් හැවිරිදි  ඇය සමත් වූවාය. අළුයමින් රුකියාවට යන පියා‍ගේත්, කාසි සොයා එතෙර ගිය මවගේත් රාජකාරී සියල්ලක්ම ගිම්හානිත් දෙසෙහොයුරන් අතරත් සමව බෙඳුනි.

“නංගී..... ඔය ඇති ඉව්වා.... කාමරේට ගිහින් ඉන්නවා.......මම ගිහින්   නැන්දව එක්කරන් එනකල් එලියට බහින්නෑ තේරුනාද..... ”  අහාර පිසීම අවසන් කරන්නටත් පෙර  කුස්සියේ උළුවස්සට බරවී උන් වැඩිමහලු සොයුරා අණ කරද්දී ගිම්හානි විපක්ෂිතව ඔහු දෙස බලා උන්නාය.

“උයලා ඉවර නෑ.......” විසල් දෑසින් සොයුරා දෙස බලමින් ගිම්හානි කීවාය..

“කමක් නෑ නැන්දා ඇවිත් උයයි.. යනවකෝ කිව්වම අහලා.......” යි කියමින්  සොයුරා දිවයද්දී කුඩා නැගනිය ඔහුට අවනත වුවාය.

දිනය හරි හැටි අමතක උවත් ඒ ගිම්හානි නම් ළදැරිය යුවතියක් වු දිනය බව ඇය හොඳින්  මතක තබාගෙන උන්නාය. ඇයව සුවඳැති පිච්චමල් වතුරෙන් නහවා කාබී විනොද වුනු නැදෑයින් නිවසින් පිටව ගිය පසු, යුවතිය තනිවම ජීවන සටන ඇරඹුවාය.

මාස්පතා රක්ත පැහැයෙන් වර්ණ ගැන්වෙන රෙදි කඩ බොහෝමයක් නිවැසියන්ගෙන්  සඟවන්නට වැසිකිලි වලට ගොඩ ඇය, යෞව්වන ජීවිතයේ අයනු ආයනු කියා දෙන්නට මවක් අසල නොවුනු කල ද්වීතීක ශාරීරික වෙනස්වීම් හමුවේ පිස්සියක මෙන් මනසින් විදෙව්වාය. එහෙත් අද වන තුරු ඇය පිවිතරුව උන්නාය.

ප්‍රාද්ශිය දේශපාලනයෙන් හිස විකාර කරගත් දෙසොහොයුරන් ඔවුන්ගේ මිතුරන් පවුල් පිටින්ම නිවසේ නවාතැන් ගන්වා  ගනිද්දී, ආගන්තුක මිනිසුන්ගෙන් දැස්වලින් ඇයගේ සුන්දරත්වය ඉඳුල් වත්දීත්, උපේක්ෂා සහගතව තුරුණු සිත මෙහෙයවාගත්  ඇය සිය කුමරි බඹසර රැකගෙන  දැඩි සිතින් උන්නාය.

එහෙත්,  අනංග නෙත්සර  සමඟින් හිත් මානයට එබිකම් කල අනුරට ඇගේ දැඩි කම වෙඩරුපිඩක්වන්ව දිය කර හරින්නට එක ස්වරයෙන් හැකීවීම මේ මොහොතේත් ඇය පුදුමයෙන් සිහි කලාය.

ප්‍රේමය නම් මායා දැලෙන් දෙනෙත් වැසී යද්දී,  නියාලු මකුළුදැල් මුස්නයකින් පිසදමන්නාසේ  තම සළුපිලි උනාලූ අනුර යෞව්වනත්වය උදුරා ගන්නා තුරුත් ගිම්හානි ඒ දෑසටම වශිවී  උන් බව සිහිකරමින් ඇයම යලි යලිත් පසුතැවුනාය.

ඇයට කෑ ගසා හඬන්නට උවමනා කර තිබුනි. පසුතැවීමක ආවේගය දියකර හරින්නට උවමනා කර තිබුණි.  ඒ සියල්ලටම වඩා නිරුවත් සිරුර රෙදි කඩකින් වසා ගන්නට උවමනා කර තිබුනි. එහෙත් ඒ කිසිවකට ඉඩ නොතබමින් අනුරගේ සිඟිති දියණිය පෙරපාසල් රැගෙන උදෑසන නිවසින් බැහැර ගිය අශානි නිවසට ගොඩවූ  බව වැටහී, මවගේ උණුසුමින් මිදෙන දියණිය තමා සොයා එන බව අත්දැකීමෙන් දන්නා ගිම්හානි,  අනුරගේ ඇඟලුම් සහ නිකැලැල් බවේ කැලැල් රුගත් ඇඳ ඇතිරිල්ලද ගුලිකොට ඇඳ යටට වීසි කර, අතට හසුවූ චීත්තයකින් විලි වසා ගත්තාය.

~~*නිමි*~~

උට්ඨාන

සුනීල වර්ණයෙන් යුතු දිය රැළිති මතින් හැඩ ගමනක ඇවිද ,දිය කඩිත්ත තරණය කලෙමි. ප්‍රථම වතාවට ආපසු හැරී බැලීමෙහි සවියක් චංචල සිතුවිලි අතුරින් දැඩිව මතුවිය. දිය කඩිත්තට එපිට මයිල කිහිපයක් ඈතට විහිදෙන තැනිතලා තෘණ යාය මතින් තවමත් පහව නොතිබුණු උදැසන මිහිදුම් හැරෙන්නට අන් කිසිවක් මගේ දෘශ්ඨි පථය හරහා නොවින.

මම, බොහෝ කලක් නැවතී සිට කිලෝමීටර් ගනනාවක් එක දිගට දිව ගිය අයෙකු මෙන් හෙම්බත්ව සිටිමි. ඒවන් වු වෙහෙසකර මොහොතක මේ සොඳුරු දිය ඉස්මත්ත ගිමන් හරින්නට සුදුසුම තැනක් නොවේද ? ඉඳින් නිදහසේ හති හෙලන්නට අසල ගල්තලාවේ වාඩි උනෙමි.

--**-**-**--

ජුක්! ජබුක්! චික් !චක්! චකස්!!..... එකිනෙක ගල් කැට ජල තලය මත පතිතවන හඬ අවස්ථානුකූලව විවිධ ස්වරූපයන්ගෙන් යුක්න විය. ඒ විවිධතවය තරමටම පසෙකින් ඇසෙන වීදුරු ගැටෙන හඬට මුසුවුනු මත්වුණු සිනාහඬ හදවතේ නිස්කලංක භාවය බිඳ දමා තිබුණි. දෙනෙත් රත් පැහැයෙන් ගිනි ගනිද්දී කම්මුල් මතින් හටගත් දැවිල්ල හදවතේහි වූ කෝපය නිර්ලෝභීව පිටකර තිබුණි. 

සිතුවිලි වල ආවේගය වැඩි වත්ම, දිය තලය මත ගල් කැට පතිතවන වේගයද ඉබේටම වාගේ වේගවත් විය. දියතලයත් අනේකවිද ස්වරයන් මවමින් ඒ මත පතිතවන ගල්කැටත් මත පමණක්ම රෑඳී තිබුණු අවධානය බාහිර පරිසරයෙන් මුළුමනින්ම මිදෙත්ම , සිතුවිලි ලෙඩ කල ඒ කෑකෝ ගැසීම් නෑසී යන්නට විය. ගල් කැටිති ජල තලය මත පතිත වන විට කුඩාදිය බිඳු විසිරෙන්නා සේම දෙනෙත් අග්ගිස්සෙන් පටත් ගත් විසල් කඳුලු බෝලයක් කම්මුල හරහා පෙරලීයන වේදනාකාරී ආශ්වාදය දෙනෙත් පියාගෙන වින්දෙමි. එය මනෝ ආත්මභාවයේ පතුලටම කිමිද හදවත සංසුන් කරගැනීමට නිතර මා විසින් සිදුකල ව්‍යායාමයකි.  නමුත්!

පිටුපසින් පැමිණි වේගවත් තෙරපීම විසින් අසමතුලිත සිතුවිලි වල වෙලී උන් සිතට උරුම වූ කය සමබරතාවයෙන් ගිලිහී මදක් ගැඹුරු ජලතලය මත පතිත විය. අත්ලේ ගුලිව තිබූ කුඩා ගල් කැබලි හඬක් නොනගාම දිය තලයේ ගිලී යද්දී, ඒවනතුරුත් සිදුවීම තේරුම් ගැනීමට අපොහොසත් සිතටම ඉඩදී නිශ්වල සිරුර මුදාහැර බලා උන්නෙමි. කෙමෙන් දෙකන් පෙතිද මොහොතකින් ඇස්පියන්ද ජලතලය මත ගිලීගිය බැවින් නාසය අවහිර වු බව මා ඔබට අමතුවෙන් කිවයුතු නොමනාය.

“මායා what’s wrong with you, god shake just open your eyes..... මේක සෙලල්මක් නෙවී... Please this is not a joke මායා just wake up than killing me ...... ”

සිරුර අතැරයන්නට මං පෙත් සොයන ආත්මය ඒ හඬට ලොබ බඳිනා බවක් හැඟුණි. උදරයත් පපුපෙදෙසත් අතරින් තෙරපමින් වියරුවෙන් කෑ ගසන හඬ තවත් වරක් මා හට ජීවය ගෙන දුනි.

*-**-*

සුවපහසු පෞද්ගලික රෝහල් සයනය මතට විසල් නගරයේ බොහෝ ඈතක් පෙනෙන සෙයකින් එහි මායම සොයන්නට වීදුරු කවුලුව මතින් ක්ෂිතිජයට සිතියම් අඳිමින් උන්න්නෙමි.

ජීවයට අත වැනූ ඒ සුපසන් හඬ මොහොකතට නිහඬව තිබුනත් ගුඹුරු සුසුම් අවකාශයේ පාවෙමින් පැමිණ මාගේ සියුම් කන්පෙතිවල වැදුණි.

“මායා, How many times I told that Am sorry... please speak one word and give me any kind of punishment... I’m ready to accept it. ” 

 දින ගනනකින් නොකැපූ රුවුල් කොට මුහුණට තදවන සේ  පිටුපසින් සිට කම්මුල් මතට කම්මුල් තෙරපාගෙන ඔහු මිමිනුවේය.  ඒ මා ප්‍රිය කරණ ආදරණිය ස්පර්ශයකි. නමුදු ඔහු මා ඉදිරියේ දැන් බරපතල වරදකරුවෙකි.  ඒ , විහිලුවක් කරන්නට සිතා මා දොළ පහරට තල්ලු කල නිසා නොවේ. විනෝද චාරිකාවම අපුලක් කරවමින් මිතුරන් සමඟින් මදුවිත තොල ගෑ නිසාය.  දින ගනානාවක් පසුවී නමුත් තවමත් කෝපය නිවි නොතිබුණි.

“Then, leave me and go.... කුශා....... forever...!”

ඇඟ දැවටුණු සර්පයෙකු අහක්කරන්නා සේ ඒ උණුසුම් ස්පර්ශයෙන් වේගවත්ව මිදෙමින් මා කෑ ගැසුවෙමි.... ඒය රොහල් බිත්ති පුරා නින්නාදවන්නට විය.

“මාය what is this, why are you taking revenge for that small thing... I promised that I won’t do that again.......... give me another chance... ඒ මම ඉල්ලන අනිත්ම චාන්ස් එක මායා.. ” ඒ දෙනෙත් විශ්මයෙන් විසල්ව තිබුණි,  ඒ වේදනාවම විය. මට අවැසි වූයේ ඒ දෙනෙතට තව තවත් වේදනා දෙන්නට පමණි.

“කීවේනි පාරද........ මේ කීවෙනි පාරද කූශා......හැමදාම ඔයා පොරාන්දු වෙනවා නොබොන්න.... ඒත්.. හමදාම ඔයා ආයෙමත් බොනවා අන්තිම පාරට කියලා.... I had enough your last chance. මාව ආපහු හොස්ටල් එකෙන් බස්සලා ඔයා යන දිහාවක යන්න කුශා... ආයිත් මගේ ඇස් වලට පේන්න එන්න එපා....”

අපුලෙන් ඔහුව තව තව ඈත් කරමින් කෑ ගැසුවෙමි. ඔහු බොහෝ දෑ කිවේය. නමුත් ඒවා අසන්නට මා සූදානම් නොවීමි. 

තුන්රෝද රිය විශ්වවිද්‍යාල නේවාසිකාගාර මාවත අවසන් කරත් ඔහුත් මාත් අතර නැවත වදන් ගනුදෙනුවක් නොවිනි.

“බුදු සරණයි මායා.... ඔයා කියනවනම් එන්නේම නැහැ ආයේ... කවදාවත් නැහැ..... But keep in mind... you will realize one day how much you loved me... ”

ඒ අසරණ හඬ නැගු මුව දෙවත් නොබලා  සිමෙන්ති පඩි පේලිය දිගේ ඇවිද ගියෙමි.

*-**-*

කාලය අත්තටු ලැබ පියඹායන අතර තරතුරදී හෝ යලිදු ඔහු  නොආවේය. මසිත මා රවටා තිබුණි. බේබද්දෙකුගෙන් මිදුනා යැයි මම මටම සෙත් පතා ගතිමි.  එහෙත් මාත් නොදැන තාරුණ්‍යය ක්ෂය වෙමින් ගොස් තිබුනි. මම මඟ බලා හිඳින්නට හුරු උනෙමි.

 ඒ යලිත් ඔහු පැමිනෙන නිසා නොවේ. ඔහු මාහට අහිමිව ගිය නිසාය.  පිය පාර්ශවයේ කුල දියනියක් පාවා ගන්නා දිනයෙහි මමද ඔහුගේ විවාහ උත්සවයේ අමුත්තන් අතර සිටි බව හදවතට රිදවුම් දුන් නිසාය.

මම දැවෙමින් උන්නෙමි.. කේන්තිය ඉහවහ ගොස් කියු එක් වදන ඔහුට ලබා දුන් සවිය පිළිබඳ මම උරණව උන්නමි. ඔහුට වඩා බෙහෙවින් පරිපුර්ණයෙකු  හා කුල ගෙයට යන්නට මඟ බලා උන්නමි. එහෙත්, 

 විසිහත් වයස්වන විටත් ප්‍රේමය සිතට අපුලක් මිස සැනසුමක් ගෙන නොදෙන්නක් විය.  විවිධ තරාතිරමේ යෝජනා පැමිණියත් එකම චදනකින් ඒ සියල්ලක්ම නිශ්ප්‍රභා කරන්නට තරම් මාගේ විධායක බලතල සවිමත් විය.

“කසාදයක් කර ගන්න අකමැති ගෑණියෙක් ඉන්නවද හැබෑට... කැම්පස් යැව්ව අපේ වරද... අර වාද මේ වාද ඔළුවේ පිරිලා...  කසාදයකට අකමැති වෙන්න තරම් මොකක්ද උඹට තියෙන ප්‍රහ්නේ මායා... ” දෙමාපියන් එලෙස ගොරණාඩු කලාහුය.

“ මම හොයන විදියේ මිනිස්සු නැහැ... එහෙම නැතිනම් මම කසාද බඳින්නේත් නැහැ..” මාගේ තීරණය දැඩි විය. ඒ දැඩි බව නිසාම දෙමාපියන් මා ඉදිරියේ පරාජය වන්නට පෙර ඔහුන්ම පරාජය දෝතින් පිළිගත්තෝය.

“අම්මා... මං කැමතියි මහණ වෙන්න....” සියලූම වාද විවාද අවසානයේ මම ජය ග්‍රහණයේ පණිවුඩය දෙමාපියන් පාමුල තැබීමි.

“දහදුක් විඳලා උඹට ඉගැන්නුවේ තරුණ කාලේම තපසට යවන්නද මායා... මොනවද මේ කියවන කතා....”ඇය උරණ වී උන්නාය.. නමුත් මා කිසිදා පරාජය නොවන්නියක්මි. දෙනෙතෙහි කඳුලු  වල උණුසුම ඇය සිත වෙඬරු පිඩක් කරනා බැව් මා පලපුරුද්දෙනි දනිමි.

“අම්මා.. දන්න දවසේ ඉඳන්.. මම මේ ජීවිතේ එක්ක රේස් පදිනවා.. දැන් හොඳටම මහන්සියි මට... ඉස්සරහට අරමුණක් නැහැ.. අනෙක මම ජීවත් වෙන්නේ කිසිම සතුටකින් නෙවයි. මම ආසයි ජීවිතේ ඉස්සරහට සතුටින් ඉන්න.....”

දෙනෙතේ කඳුලු මෙන්ම මාගේ ස්වරය හා ඇවටිල්ල දෙමාපියන්ගේ කැමැත්ත මවෙත ලැබීමට මහෝපකාරී විය.

අත්ථි ඉමස්මිං කායෝ කේසා ලෝමා නකා දන්තා

අත්ථි.. ඉමසම්මිං....කේසා.... ලෝමා.... නකා.... දන්තා...මාසං...නහාරු.. අත්ථි..

පසුබිමින් තාලයට ඇසෙත පිරිත් සුත්‍රයත් සියුම් හඬක් නංවමින් කතුරින් කැපී යන දිගු ගණ කෙස් රුලිති දිය බඳුනට වැටෙන හඬත් අසංතුලිත මනස තුල හොල්මන් කරන්නට විය. අතීතය සිතුවමහ් පටක් සේ දෙනෙත් ඉදිරියේ යලි යලිත් ආවර්ජනය වන අතරේ පරාජිත ප්‍රේමවන්තිය මායා ,   උපේඛා නමින් කසාවත් දැරුවාය.

කසාවතින් වසා ගත් සියලු කාමභෝගී ආශාවන් සංසිඳුවාලන්නට උපේඛාවන් ලෙසින් මා වෙහෙසුනෙමි. අසංවර ලෙසින් ඉගිල යන්නට වෙර දරන සිතුවිලි සමඟ තරඟ කරමින් බවුන් වඩන්නට උත්සහ කලෙමි, රුයෙහි කුස ගින්න දත්මිටි කමින් ඉවසා දරා සිටියෙමි. මා කෙරෙහි මසිතට වෛරයක් ඇති නොවන ලෙසින් මසිත දමනය කරන්නට මට සිදුවිය.  

දිහදියෙන් සිරුර තෙත්වී සියුම් නහර වැල් හිරීවැටී යන රාගීක රාත්‍රියක් නිමාකල මම. වනගත අසපුවේ උදෑසන තේවාවට බැතිමතුන් පැමිනෙන මාවත මගහැර මේ තෘණ නිම්නය කෙලවරට පැමිණියෙමි.

සිතන්නට ලැබුණු ඉඩහසර මතින් රාගික උපේඛාවක්  ජීවත්  කරවීමේ යුක්ති සහගත  බවෙහි සමගාමී සමීකරණය විඳාගනිද්දී කසාවත සිරුරට බරවැඩි සෙයක් මට දැණුනි.

ඉඳින් මම පහත් වී  අතවූ පාත්‍රය නිසොල්මනේ ගලා හැලෙනා සුනීල දිය තලයට පරිස්සමට අත්හලෙමි..  දියපහරේ වේයෙන් පහල නිම්නය දෙසටඇදී ගිය පාත්‍රය ගල්පරයක වැදී පෙරලී ගියෙන් ඒ තුල සිරකල කසාවත සුනීල ජලයේ පිහිනා යන කහ ගැරඬියෙකු සේ ඈතට දිස්විය!!!

When You Say Nothing At All

සුදු පැහැති  පිඟන් ගඩොල් මතින් කුරුළු ගමනක පැමිණි මම,  ඔහු පිටුපසට වී බලා උන්නෙමි. හේ කවදත් නිශාචර ජීවියෙකි. රැය උදාවීමමෙන්ම  ගෙවි යාම ද සිදුවන්නේ ඔහු නොදැනම බව නිශාචරයාගේ පියඹ වන්නත් බොහෝ කලක සිටන්ම මා දැන උන්නෙමි.

පොතක් හෝ පරිගණකයක් අසල සිටින විට තමා හා වටපිටාව අමතක වන තරමටම උමතුවන හේ  ඉන් පරිබාහිරව ගැඹුරු දියක් මෙන් නිහඬ නිසංසල වීය. ප්‍රේමයේ සුපසන් හැඟුම් අද්දරත් ගොලුබසින් කතාකල හෙතෙම  ජීවිතයේ අන්තිම පතුලටම කියාදුන් බව මා කෙසේ අමතක  කරන්නද?

රහසින් බලා සිටීම, මට කෙසේවුවද ඉඳුරන්ට තවත් කල නොහැකිව තිබුනි.  ඉඳින්,  හීනි දිඟු අතැඟිලි ඒ කළුවන් කෙටි කෙස් අතරේ ගෙන ගියෙමි. නැත  ඒ ස්පර්ශය  ඔහුගේ දැහැන බිඳින්නට තරම් ප්‍රාණවත් නොවේ.. දෑඟිලි ඔහුගේ ගෙල මුලට ගෙන ගොස් එලෙසින්ම පහත් වී කෙටි රුවුල් කොට වලින් ගොරෝසු වු කම්මුල මත්තේ කම්මුලක් තමා ගතිමි.. ආදරයක ආශ්චර්‍යය!! එක අතකින් පොත රඳවාගෙන අනෙක් අත මාගේ කෙහෙරැලි අතරට ගෙන යන්නට  තත්පර කිහිපයක පමාවක් පමණක්ම සිදුවිය.

උගුර සිරවී හැඬුම් එන්නට ඔන්න මෙන්න තිබියදී  ක්ෂනික ඉරියව් වෙනසකට නතුව  මාගේ දෙතොල් ඒ තොල් පෙති අතරේ සිරගතව තිබුනි!!

ආදරය මේ දැයි සිතා අසා සිටියෙමි........................

The smile on your face

Lets me know

That you need me

There's a truth

In your eyes

Saying you'll never leave me

The touch of your hand says

You'll catch me

Whenever I fall

You say it best

When you say

Nothing at all

මුවින් නොදෙඩුවද.. ඔහු  සැබැවින්ම කතාසරිත් සාගරයක් බව, සිතුවිලි වලට ඒත්තු ගන්වමින්.. පොත යලිදු ඔහුටම දී.. ඒ අඩවන් දෙනෙත් දෙසම බලා ඉන්නට සුදු පැහැ ටයිල් පොළවේ ඔහු අසලින් වාඩි උනෙමි! 

මන:කල්පිත හිතවතිය - Imagery confidante

නිරතුරුව ඇය මා අසලින් සිටියාය. මා මුල්වරට දෙපයින් සිටගනිද්දී ඇය මා හට වාරුවක්වන්නට ඇතැයි පසුකාලීනව සිදුවූ  බොහෝ සිදුවීම් ඇසුරෙන් මා නිගමනය කලෙමි.  නිවසේදී සහ පාසලේදී මා ගතකල ජීවිතය හුදෙකලා එක්ක බවට අසල්වාසීන් මෙන්ම ගුරුවරුන්ද චෝදනා කාලහ. නමුත් එවැනි හුදෙකලාවත් මගේ ජීවිතයේ නොවුනි . පාසලේ නියමිත ගෙදරවැඩ සඳහා ඇයගෙන් මට නොමසුරු සහයෝගයක් ලැබුනි, එනිසා කිසිවෙකුගේ උදව් ඉල්ලීමක් කිසිදිනෙක නොකලෙමි.

සති අන්තයේදී අසල්වැසි නිවසක පියානෝ වාදනය ඉගැනුම සඳහා ගිය විට නිරතුරුව පියානෝව අසල රෑඳෙමින් ඇය මා අගය කලාය, මා පියානෝ වාදනය උගැනුම දෙමාපියන්ගේ කැමැත්ත වුවද මා ප්‍රිය කල එකම වාද්‍ය භාන්ඩය බටනනලාවයි. ඇය එය හොඳින් දැන උන්නාය, එසේ වීත් පියානෝ වාදයනය උගැන්මට ඈ මා දිරිමත් කලාය. විවේකී සන්ධ්‍යා කාලයන්හීදි මිටියාවත කෙලවරකට වී සාම්ප්‍රධායික තනු  බටනලාවෙන් වැයීම සඳහා ඇය මට උදව් කලාය. කිසිදු පෙර ඉගැනුමකින් තොරව මා මෙසේ වාදනය කරන බැව් දානගත් මාගේ දෙමාපියන් මෙන්ම සංගීත ගුරුවරියත් බෙහෙවින් පුදුම වූවෝය.

ගැහැණු ශරීරයේ ද්වීතීක ලක්ෂන මතුවන කාලය වන විට ඇය මා අසල ගැවසීම සිතට ලජ්ජාවක් ගෙන දෙන කරුණක් විය, නමුත් මා ද්වීතීක විපර්යාසයට පත්වන විටත් ඇය එහි අවසන් භාගයේ උන්නායැයි මා අනුමාන කලෙමි. එය අනුමානයක් පමණක්මදැයි මොහොකතට අදටත් සිතමි.

හුදෙකලා  යැයි අන්අය සිතුවත්. පාසැලේදී මා හට බොහෝ මිතුරන් විය ඒ අතරින් වඩාත් කලා කාමීව මා සිත අරක් ගත් තැනැත්තා  සිදත්ය. කළුවන් කෙස්වලින් සහ දුඹුරු පැහැ දෙනෙතින්  යුතු ඔහු ද මා මෙන්ම හුදෙකලාකාමියෙකි. ෆයිනස් යාය අසබඩ ලීබංකුව මතට වී ඇයත් සමඟ  විවේක කාලය ගත කරද්දී බොහෝ විට යාබද බංකුවේ වාඩි සිටියේ සිදත්ය.

ඇයත් මමත් නිරතුරුව කතාකල මාතෘකා අතර සිදත් බෝ විට සැරි සරුවේය. බොහෝමයක් අවස්තාවල අපගේ කතාබහ අවසාන වූයේ වාදයකිනි. සිදත් විශයෙහි ඇයත් මමත් එකිනෙකට වෙනස් මත දැරීම අප දෙනොගේ මිතුරු දමේ පළමු නොගැලපීම විය.ඊට පෙර ඇය සිතුවේත් මා සිතූ දෙයම බව මම හොඳින් දන්නනෙමි.  ඔහු කඩවසම් යැයි  මා කියද්දී වැදුලි සැරට හසූවි අඟුරු වුනු වදුරකුට ඔහුව සම කල ඇය සමච්චල් සහගත ලෙස සිනා සුනාය. මම බොහෝ සෙයින් ප්‍රිය කල ඔහුගේ දුඹුරුවන් ඇස් ඇයට බළල් ඇස් පමණක්ම විය. ඇය සමච්චලයට ලක් නොකල එකම දෙය ඔහුගේ නිහතමානි අවංක ගති පැවතුම් පමණකි.

ඇයත් මමත් සිතුවිලි වලින් අදහස් බෙදාගනිද්දී සිදත් මා සමග දෙනෙතින් බොහෝ දේ කතා කලේය. ඒ කතාබහේ රසවත් යාමය එළඹෙන විට මම ඇයගෙන් බොහෝ දුර ගිය සෙයක් මටද හැඟුණු. නමුත්  සිදත් වටාවූ ලෝකය තුල මට සිතන්නට බොහෝ දේවල් තිබුණි.  ඇය අතොරක් නැතිව චොදනා කලාය. මා හැර යන බවට දිවුරුවාය. නමුත් සිදත් ජීවිතයට වද්දා ගත්තා යනු ඇයව ජීවිතයෙන් එලවා දැමීම නොවන බව ඇයට තේරුම් කර දුන්නෙමි. ඇය තේරුම් ගත්තා දැයි අදටත් මම නොදන්නෙමි. මා නොදැනුවත්ව උවද ඒ ගත් සියලු උත්සයන් ව්‍යර්ත වු බව එකල මා නොදැන උන්නෙමි. ඇය මා කෙරේ නිතර පසු වුයේ අමනාපයෙනි.

කාලය ගෙවී හැල්මේ දිව ගියෙන් පාසැල් ඉගෙනුම අවසන් වී රැකියාවක් කරන කාලය එලඹෙන විට ඇය මා අසල ගැවසෙන කාලය අඩු කලාය. ඇය කොයිදැයි බොහෝ වේලාවක් යන තුරුත් ඇගේ මිමිනීම නොඇසින. ඇය කොහේ යනවාදැයි විමසූ නමුත් කිසි විටෙක පිළිතුරු නොදුන් ඇය ආවේග ශීලි මොහොතක,”මාත් ජීවියක් ඉල්ලන කෙනෙක් හෙයාගන්න ඔනි....” යන්න පමනක් කීවාය.  ඒ අනූව සිදත් හා මා කෙරෙහි ඇය ඊර්ශයාවෙන් පසුවන බව මා අනුමාන කලෙමි.  ඇය දිගින් දිගටම මා මග හැරීමට උත්සහ කලාය. අඩුම තරමේ සිදත්ගේත් මගේත් විවාහ මංගල්‍යයට පල්ලියට පවා ඇය ආවේ නැත. මධුසමය අවසානයේ මා පැමිනෙන විටත් ඇය ගැන තොර තුරක් නොමැති විය. නමුත් මධුසමය අතරතුරේදි බොහෝ වර ඇය අසල ගැවසේ යැයි හැඟිමකින් මා දෙතුන් වර ඇවිලි ගියෙමි! මා ඇයට අසාධාරණයක් කලා යැයි මා සිත මට දොස් කියන්නට විය!

සිදත් හා මම ගෙවූ සුන්දර විවාහ දිවිය තුල  ඇය වෙනුවෙන් වේලාවක් වෙන් කරන්නට කොහෙත්ම ඉඩක් නොලැබිනි. ඇය ගැන සිතන්නට ලැබුනු  . ඒ පිළිබඳ වරදකාරී  හැඟිමකින් වරෙක මා පරාජිත උනෙමි. ඇයට මුහුන දිමේ අපහසුතාවය නිසාම ඇය සමඟ මිමිනිමේ පුරුද්ද විවාහයෙන් පසු ඉබේම නැති වී ගියේය. නමුත් දිනක් ඇයම මා කරා පැමිණ දයාබර ලෙස මිමිනුවාය.

“මායා.. මම යනවා.. දැන් මට යන්න පුළුවන්... මේ දවස එනකල් මම ගොඩක් ආහාවෙන් බලාගෙන හිටියේ.. ඔයාට නොකියා යන්න බැරී නිසයි  ආයිත් ආවේ කියලා යන්න...මම ඉක්මනින්ම ආපහු ඔයාගේ ලඟටම එනවා.....”

“ම... මට සමාවෙන්න.....” ඒ හැර අන් කිසිවක් කියාගත කොහැකිව මා ගල් ගැසී  උන්නෙමි..

“මොනවට සමාව ඉල්ලනවාද ඔයා වරදක් කරන්නේ නැහැ මායා.. ඔයා මට කරන්නේ ලොකුම උදව්වක්.. මේකෙන් මට අළුත්  ජීවිතයක් ලැබෙනවා.. ඔයා දාලා යන්න බැරව තැවි තැවී උන්න මට.. ඔයා වෙනුවෙන්, ඔයාලා දෙන්නාගේ සතුට වෙනුවෙන්,  අළුත් කෙනක් වෙන්න ලැබෙනවා.... සතුටින් ඉන්න.. මායා.. තව පොඩි කාලයයි.. මම ආයිමත් ඔයාගේ ලඟටම එන්න පොරාන්දු වෙනවා...”

එලෙස සැනසුම් බස් කියා ඇය අතුරුදහන් වූවාය. දිනය පුරාවට සයනයයෙන් නැගිට ගත කොහැති තරමේ කායික පීඩාවකින් මා පෙළුනෙමි. දින කිහිපයක් යන තුරුත් එම තත්වය මඟ නොහැරුනෙන්  සිදත් බොහෝ සෙයින් කලබල වී මාගේ විරෝධයද නොතකා මා වෛද්‍යවරයෙකු කරා ගෙන ගියේය.

“වැඩ්ය කල බල  වෙන්න දෙයක් නැහැ මිස්ටර් සිදත්.. ඔයා තාත්තා කෙනක් වෙන්න යන්නේ... මායාව හොඳින් බලා ගන්න.. MY congratulations!! ” වෛද්‍ය වරයාගේ වදන් හමුවේ සිදත්ගේත් මගේත් දෙනෙත් හමුවිය ඒ  තද දුඹුරු පැහැ දෙනත් ප්‍රීතියෙන් බැබලෙමින් තිබුනි. අපි දෙමාපියන් වන්නට යන්නේය. එය අපගේ කතාවේ සුන්දරම පරිච්ඡේදයක ආරම්භය වනු ඇත.  සමුගත් ඇය මේ මොහොතේ උන්නානම් අප දෙදෙනා මෙන්ම සතුටු වනු  ඇත. කුඩාකල බෝනික්කන් සමග සෙල්ලම් කරද්දී හැබැහින් මව්වරුන් වන දිනයක් ගැන අප දෙදෙනාම සිහින මැව්වෙමු. මගේ කිරි කැටියා මට අම්මා කියන විට ඇයට මමා කිවයුතු යැයි අය නීති පනවා සිටියාය.

මාතෘත්වය අපේක්ෂිත සමයේ ඇය නැති අඩුව මට බොහෝ සෙයින් දැනුනි. නිරතුරුව මනසින් යමෙකු හා කතාකර පුරුදු වූ මට මෙම නවමු අත්දෑකීම බෙදා හදා ගැන්මට කිසිවෙකු නොවීම සැබැවින්ම වේදනාවක් විය. ඉඳින් නිතැනින්ම මාගේ කස තුල වූ කලලය හා දොඩන්නට මා උත්සහ කලෙමි. එහෙත් ඇය තරම් දොඩමලු වන්නට කුඩා කලලයට හැකියාවක් නොවීය.

කලලය කුඩා ප්‍රාණියෙකු ලෙස  කල එලි දක්නා මොහොත ඉතාමත් වේදනාකාරී වුවත් සිදත් මා අසලින් නොසෙල්වීම මා  ලැබූ අපරිමිත ශක්තියක් විය. අර්ධ සිහිමුර්ජාවෙන් ගතකල කාලය තුල නෑඹුල් කිරිකැටියා මවෙතින් කිරි උරාබොනු සියුම් වේදනාවක් ලෙසත්, සිදත්ගේ දිඟු අතැඟිලි නළල් තලය පිරිමඳින පහස ආදරණිය සිප ගැන්මක් ලෙසත් දැනුණි. එම දීර්ඝ නින්දෙන් මා අවදි වන විට මාගේ දෙමාපියන් මෙන්ම සිදත්ගේ නෑදැයන් බොහෝ දෙනක් මාත් කිරිකැටියාත් වට කොටගෙන උන්හ. ඔවුන්ගේ අවදානය මට වඩා යොමුව තිබුනේ ඇඳ පාමුල තොටිල්ලේ සුව නින්දක උන් බිළිඳා දෙසටය. මටත් ඔහු හෝ ඇය දැකීමේ උමතු ආශාවක් ඇතිවිය. අපහසුවෙන්  කොන්ද කෙලින් කරන්නට උත්සහ කරද්දී සිදත් මා වාරු කර ගත්තේය...

“ඔහ්!!! ... මායා.... මේ බලන්න ඔයාට ලස්සන දුවෙක් ඉපදිලා... මෙයා හරියටම... ඔයා එක්කම ඉපදිලා... අපිව දාලා ගිය ඔයාගේ නිවුන් අක්කා වගේමයි.....මට අදහගන්න බැහැ මායා.. එදා එයාව මගෙන් අරන් යද්දිත් හිටියේ මේ වගේමයි.. එකම වෙනස එයා අද ජීවතුන් අතර ඉන්නවා...”

සිඟිති දියනිය මා අතට දෙමින් මාගේ  මව විශ්මයෙන් යුතුව කැ ගැවාය....මම දියනිය තුරුලට ගෙන ඇයගේ මුහුණට එබුනෙමි... අදහාගත නොහැකි විය.. මේ උන්නේ මා සමඟ මෙතුවක් ජීවත් වු ඇයමය! 

සිත්තරා මත් කලෙමි!

කලාකරුවන් විටෙක මහවරුසාවක් වැනියැයි  කුඩාකල සිටන් මා විශ්වාස කලෙමි.  නමුදු ඒම විශ්වාසය ඔහු එක ක්ෂනයකින් බොඳ කලේය.  නොදැනෙන්නට වියලි බිම් තෙත් කරන මන්දාරම් පොඳ වැස්සක් ලෙසින් ඔහු නිහඬ කෙනෙකු විය.

සෞන්දර්‍ය නිකේතනෙය් උද්‍යානය පුරා කිංකිණි හඬ නංවන යුවතියන් අතරින් වුවද ඔහු පැමිණියේ විශ්වයම හිස මතා තබාගෙන සිටින්නකු  මෙන්ම මහත් වු කල්පනාවකිනි.  ඔහු සිත්තරෙකි,  එපමනක් විශ්වාස කරමි. ඔහු නවක ගුරුවරයෙකු බව සිතා මතා අමතක කරමි. අවසන් වසරේ සිසුවියන්  වුවද තවමත් සිඟිත්තියන් මෙන්  විවේක කාලය පුරාවට  බොගන්විලා පඳුරු අස්සේ සිටන් කැකෝ ගසමින් සමනලියන් මෙන් සැරිසරන අප, ඔහුගේ නිසසල විවේකයට බාධාවක් වන්නට ඇත. සිත් මතාම උවමනාවට වඩා කෑගැසීමි. සිනාසුනෙමි. මොහොතකට ඔහුගේ අවධානය කැන්වස් රෙද්දනේ මුදවාගැනිමේ ගැහැණු ආශාවකින් මා පෙළුනෙමි. සැබෑවනම්. ඔහු පැමිණ දින දෙකට මාගේ දෙනත් බොහෝ දුරකට ඔහු පසුපස දිව ගසේ ඇත.

කෙතරම් සිනා හඩ උස් කලද ඔහුගේ වැඩයට අප බාධාවක් නොවුනි. එනිසාම  ඔහුට බාධාකිරීමේ උවමනාව දැඩිවින. සියලු දඟකාරකම් නවතා මොහොතක් ඔහු දෙසම එක එල්ලේ බාල උනිමි. අරුමයකි. ඔහු හැරී බැලුවේය. දඟාකාරකම නෙතු තවරා බලා උන් බැල්මට එක්වර ඇස් අහක ගන්නට අපොහොසත් උනෙමි. සැනෙකින් ඒ දැසෙහි රුඳුනේ උපහාසාත්මන සිනහවකි. සැබැවින්ම ජයග්‍රහණය ඔන්න මෙන්න තිබියදි එකම බැල්මකින් ඔහු මා අන්ත පරාජයකට ඇද දැමුවේය.

සිතන්නට මොහොතක් ඉඩ නොතබා පන්තිකාමරය වෙත පිම්මේ දිව ගියෙමි.

**~~~**

“උඹ මාර මනුස්යෙක්නේ....... නෑ නෑ කතා කරන්න ඔනි නැහැ...ආයේ ඒ ගැන හිතන්න ඔනෙත් නැහැ.. උඹ අද හවස් වෙද්දි ආවේ නැතිනම්  අපි දෙන්නාගේ යාළුකම් ඉවරයි... පාරක දැක්කට මුණ බලන්නේ නැ මම.. උඹ දන්නවානේ මගේ හැටි.....”

උදෑසනින්ම ලොකු අයියා දුරකනතය ඔස්සේ නෝක්කාඩු කියයි. ඒ ඔහුගේ මිතුරෙකුට විය හැක.. නෑසුකන්ව පඩිපෙල බැස වැලි පාර දිගේ කලායතනය දෙසට ඇදුනෙමි.මිතුරියන් පැමිනෙන්නට බොහෝ වෙලා ඇති නමුත් කලායතනය ආසන්නයේම සිටින මා නිරතුරුවම වේලාසනින් කලායතනයට යන්නෙමි. නිවසේ සිටින වේලාවන්ට වඩා මා කාලය ගත කනරනේ කතායතනයේ බව අම්මාගේ සුපුරුදු නොක්කාඩුවකි.

බොගන්විලා පඳුරු අතරින් ගේට්ටුව දෙසට දෑස් දිව යන්නට ඇත්තේ කීවැනි වතාවටදැයි නොදනිමි. ඒ දැස සොයන්නේ සුපුරුදු ලෙස මිතුරියන් නොවන බව සක්සුදක්සේ දනිමි. එහෙත් දේශන පටන්ගන්නාතුරුත් ඒ පිරිමි රුව ගේට්ටුව දෙසින් මතුනොවිනි. ඇතැමිවිට  අද සති අන්තයේ දිනක් නිසා විනැයි සිතා ඉවසුවෙමි.

වෙනදා කෙලිලොල් බව  මා  කෙරෙන් වියැකි ඇති බවට මිතුරියන් චෝදනා කලහ.  ඒ සියලු චෝදනා වියලි සිනහවකින් ඉවසුවෙමි. වෙනදා නැති ඉක්මනකින් ගෙදර දුවන්නට සිතුනි. එහෙත් ලි පාරේ ඇවිදින විට මට හොරන් මගේම වේගය බාලවී ඇත. කලායතනයට දඟකාරිය නමුත් නිවසට මම හා පැටියෙකු තරමට අවිහිංසකාවියක් වුනෙමි. විටෙක ඒ දෙබිඩි බව සිත රිදවුවද නිවසේදි දඟකාරකම් කරන්නට තරම් හේතුවක් හෝ කෙනෙකු මා අසල නොවීය.

විවාහවු අයියාත්  දරුදෙදෙනෙකුගෙන් යුත් ඔහුගේ  සුන්දර පවුලත්, පින් දහමට ලැදිව ජීවත් වන  වියපත් අම්මාත් සමඟ ගෙවන දිවියේ මා හුදෙකලා ප්‍රාණියෙක් පමණක්ම විය. කුඩාවුන්ට සිත බැඳි තිබුනද නැනණ්ඩියගේ ගුප්ත චරිත විලාශයන් අභිමුව දරුවන්ට සමීපවන්නට නොකැමතිවීමි. එනිසා නිවෙස මට අම්බලමක් පමණක්ම විය.

නමුත් අද සිනව වෙත දුවන්නට සිත මෙතරම් බලකරන්නේ මන්ද. යලි උපන් දගකාරිය මතින් වේගයෙන් ගල්පඩිපේලිය ගැන ගියෙමි.

“පොඩි නංගී.............”  පසෙක වු සමන්පිච්ච ආරුක්කුව යට ලී බංකුව දෙසින් අයියාගේ හඬ ඇසුනි. 

එදෙසට විමසිලිමත් දෑස යොමද්දී දෙනෙත් විසල් වු වේගයෙන්ම ගතද දහදියෙන් තෙමී ගියේය.. දෙවියනි අදහන්නේ නම් කෙලෙසකද.. අයියා සමඟ බංකුවේ පසෙක වාඩි වී උන්නේ ඔහුයි!

“මේ  මාධව... මගේ  කැමපස් එකේ යාළුවෙක්.  ඔයාලාගේ කාලායතනෙට අළුතින් පත්වීමක් අරන් ඇවිත්..”

මා දනනා තොරතුරුම කියා අයියා ඔහුව හඳන්වා දුනි. සිනාසෙන්නට අමතක ව ඇති නමුත් බලහත්කාරයෙන් සිනාවක් නගා ගතිමි.

“මචං මේ  අපේ පොඩි නංගි.. ලොක්කි බැඳිලා දැන් අවුරුදු දෙකයි.. මේක තාමත් නැටුම් ඉගෙන ගන්නවා... කලායතනේ එයාට ගෙදර වගේම තමයි. උඹට හුරු වෙනකල් කරවගන්න තියෙන වැඩක් මෙයාට කියලා කරවගනින්”

අයියා මිතුරාට මා හඳුන්වා දුනි. සැනෙකින් මෙතැනින් ගැලවී යන්ට මා හට උවමනා විය. පසුගිය දින කිහිපයේ ඔහුට කලහිරි හැරයන් කිවහොත් අයියාගෙන් බැනුම් ඇසීමට සිදුවනවා නියතය. ආගන්තුක සිනාවම යලිත් පුද කර හෙමි හෙමින් පඩි පේලියේ ඉතිරි අඩද නිම කර විගස කාමරයට වැදුනෙමි.

“මොකෝ මේ ආව ගමන් ඇඳ බදාගෙන... ඇඟපත සොදගෙන ඇඳුම් මාරු කරන් කුස්සිට ගිහින් අර අක්කට උදව් කරන්න පොඩි දුව... දැන් වෙනදා වගේ පැය ගානක්  ලත වෙවී ඉන්න බැහැ.. අද ඉඳන් ඔන්න අයියාගේ යාළුවෙක් ඇවිත් මෙහේ නතර වෙන්න... ඔයාලෑයේ  කලායතනෙමලු  වැඩ කරන්නේ...” අම්මා උළුවස්සට බරදීගෙන කීවාය.

“හ්ම්ම්ම්ම්ම්ම්” මා වියලි  ලෙස සුසුමක් හෙලීමි. සිතුවිලි ඕත්පලවී ඇත. අද සිටන් ඔහු අප නිවසේ සිටින බව වන පුවතක්. කුමක් සිතුනාදැයි මතක් කරනනට මේ මොහොතේ මා අපොහොසත්  නමුත්, හදවත කුල්මත් වු සෙයක් දැනුනු බව සැබෑවකි.

**~~~**

කාලය ඉබිගමන් යද්දි ඔහු අපේම නිවැසියෙකු විය.  නමුත්, කිසි විටෙක අප දෙදෙනා කතා නොකලෙමු. එකම වහලක් යට ආගන්තුකයින් වුවා මෙන්ම කලායතනය තුලදීද අපි නන්නාදුනන්නන් වීමට උත්සහ කලෙමු.

නමුත්. සිතුවිලි හැමවිටම ඔහු සමඟම විය. මට කලින් උදෑසන අවදි වන ඔහු සමන් පිච්ච ආරුක්කුව යට සිටන් උදෑසන තේ කොප්පය පානය කරයි. අයියාද ඔහු සමඟ සිටින් බැවින් නෙත් කැළුම් හෙලිය යුත්තේ රහසිනි.

  කිසිවිටෙකත් මා හා සමාන්තර වෙලාවක ඔහු නිවසින් පිට නොවෙයි.  සිතා මතා මා පමා වන බව හැඟුනු විට  ඔහු විගස පිටවී වේගයෙන් කලායතනය කරා යයි. නැතහොත් බොහෝ විට ඔහු පැමිනෙන්නේ මා පිටවී බොහෝ  වේලාවකට පසුවයි.

ඔහු මා ගනනකට නොගන්නා බව මසිත මටම වදදෙමින් පවසන කරුනක් විය.නමුත් ඔහු පිළිබඳ සිතුවිලි සිතට නැගෙන විටි සිතිවිලි ඉමට වැටි බදින්නට මා අපොහොසත් උනෙමි. සිත රිදවා ගැනීමේ නිමාවක් දකින්නට දැඩිලෙස උවමනා වුනි නමුත් සිතුවිලි සමඟ තරඟ කරන නිමේශයන් වේදනාවෙන් මිසක අනි ලෙසකින් නිමා නොවිනි.

අයියාගේ පොඩි දරුවන්ට  සිතුවම් කලාවට මුල් පොත් කියා  දෙමින් ඔවුන් හා  කෙලිදෙලන් ඔහුගේ සවස් යාමය ගෙවී යයි. මසිත සියුම් ඉරිසියාවකින් පෙලෙත් මුත් ඔවුන් හා එක් නොවන්නට තරම් මා සිතුවිලි වලින් මාන්නක්කාරියක වී සිටිමි. නමුත් කොහේ හෝ ඔවුනට පෙනෙනෙ ඉසව්වක සිටින්නට නිතරම වග බලා ගනිමි. ඒ නිහඬ ආතමය මගේ කර ගත යුතුය.. එහෙත්  තවමත් මඟක් නොදනිමි!

වරෙක් ඔහු පුංචි උන් හා මිදුලේ තණ බිස්සේ වාඩිගෙන සිතුවම් අඳිමින් උන්නේය. මිදුල කෙලවර ඔවුන පැහැදැලිව පෙනන ඉදව්වක වු ඔන්චිල්ලාවේ වාඩවී  පොතක් කියවන බවක් මවා පැවෙමි. සැබැවින්ට පොතෙහි වු අකුරු බොඳ වී ඒ අතර සිහින මාලිගා මැවෙමින් තිබුනි.  අවධානය ඔවුන්ගේ කතාබහ තුලම තිබි නිසාදෝ  ඔහු එතැනින් ඉවත්ව කාමරයට ගිය බව සැනෙන් තේරුම් ගන්නට හැකිවුනි.

විගස පොඩි දෙදෙනා අතරට ගොස් ඔහුගේ සිතුවම් පොත බැලිමේ ආශාවකින් මසිත ගිනි ඇවිලුනි. ඔහු සිත්තරෙකු බව දැන සිටි නමුත් ඔහුගේ ඇඟිලි තුඩු නිමැවු සිතුවමක් මෙතුවකට දැක නොමැත්තෙමි.

කඩිසර බවත් ක්ෂුක්ෂම බවත්  වේගයක් අතර ගතවුනු නිමේශය පොඩි දෙදෙනාටත්  නොපෙනී ඔහුගේ සිතුවම්  කොල කිහිපයක් සොරා ගැනීමේ කාර්‍යයට මහඟු රුකුලක් විය.

රටක් රාජ්‍යයක් ජයගෙන එන වීර සෙබලියක් මෙන් සිතුවම් කොල කිහිපයත් රුගෙන කාමරයට වැදුනු මා දොර තදින් වසා සයනයෙහි දිගෑදුනෙමි.. නිදහසේ විඳින්නට අතට ගත් සිතුවම් මගේ සැනසුමේ නිදහස සීමා කරලීය.

දෙවියනි... මා සිතුවිලි වලින් සිත්තරා මත්කලේ  නොවේද.... කිසි විට මා නොසිටි ඉරියව්වකින් මගේ රුව ඔහු මවා ඇත.....!!!!!

පසු සටහන...

සිතුවම උපුටා ගත්තකි!

හමුව -confront

ලෝකය අව්‍යාජ යැයි සිතාගෙනම සිටිමි. මම වෙනස් විය යුතු නැත. ලොකයද වෙනස් නොවනු ඇත. එය මා තරයේ විශ්වාස කරමි.

එය සැබැම ලෝකයක් බව ආදරණිය පාඨක ඔබ දැන ගත යුතුමය.

කුඩා නිවසක ඔහු හා පටන් ගත් පුංචි ලෝකය තුල මා තවමත් සිරගතව සිටිමි. එය සැබෑවක් නොවුනු ඇත්තක් නමුත් එය මගේ ජීවිතය යැයි මම තරයේ සිතා සිටිමි.

“ඔයාගේ විකාර ඉවසලා මට පිස්සු වගේ දෝණි.... දැන්වත් වෙනස් වෙන්න...” අම්මා එසේ කියයි.

“එයාට අපිව වටින්නේ නෑ.. එයාට හොඳ එයාගේ මනෝලෝකේ විතරයි”ඒ අප්පච්චීය.

“මොලේ කොලොප්පන් මෙයාට... මම කිව්වේ මෙයාට ඉස්සර ඉඳන් පොඩි මොලේ අමාරුවක් තිබුනා...” සිනානෙමින්මුත් මා එකම සොයුරා එසේ කියයි...

“ඔය මොන විකාර අදහස්ද... උඹ ඔය කන්ද නැගපන්.. පල්ලමකි ඒවි.. හැම දේම විසඳන්නේ කාලය...” හොඳම මිතුරන් එසේ සිත සනසයි.

එහෙත් මායාව...!!!! සැබැවින්ම එය ඇදහිය නොහැකි තරම් නිහඬය.  අන් කිසිවකටත් වඩා ඒ සොඳුරු නිහඬතාවය තුල මා අතරමංව සිටිමි. ඒ මියුරු හුදෙකලාව භාවනාවක් මෙන් සන්තානය සුවපත් කරන යුරු විඳින්නට මා කොතෙකුත් කැමැතිය.

ගමන් මල්ලට පුරවාගත් සියලු ආම්පන්න සමගින් උදෑසනම මගට බසිමි. අරමුණක් නොමැතිව වුවද නොදන්නා අරමුණක් සොයා යන ගමනක තවත් එක් මගියෙකු ලෙසින් අනෙක් මිනිසුන් අතරේ ගාටමින් ඇවිද යමි. මා ඇතැමුන්ට විකාරයක් සේ පෙනෙන බව මා දනිමි එහෙත් එය මා හට එතරම් කරුණක් නොවේ. ඔවුන් එසේ කියන විට මම එවන්දෑ සිනාවෙන් ඉවසා ගනිමි.  ඔවුන් මාගේ මනෝ ලෝකය නොදන්නා  මෝඩයන් බව සලකා ඔවුන්ට අන්කම්පා කරමි.

වැව් ඉවුර කෙදිනත් ජනයා ගැවසෙන තැනකි. නමුත්, තනි මම හැමදාමත් වැව් ඉවුර දිගේ රස්තියාදුවේ යන්නේ තනිවමය. අවට මිනිසුන්ට මාගේ දසුන අරුමයක් නොවන්නා සේම, නිතිපතා ඔවුන්ට පුදන අව්‍යාජවත් මදහස ද සුපුරුද්දකි.

ඒ සියල්ල සේම දිනපතා මා වාඩිවී සිටින ලී බංකුවද මටම කියා සින්නක්කර අයිති කර දුන්නක් ලෙස මම භුක්ති විඳිමි.

නමුත් අද???

මට පෙර පැමිනි අයෙකු එහි වාඩි ගෙන සිටී. සැනෙකින් සිතට දැනුනේ නොරිස්සුමකි.. මැය නම් මාගේ හුදෙකලාවට වින කරන්නට පැමිණි සැතිරියකි. ඇතුළු හදවත ඇයට ශාප කරද්දී, බංකුවේ නිදහස් කෙලවරේ වාඩි ගෙන ඇය දෙසට රුව්වෙමි. නමුත් ඇයට මා නොපෙනේ.. තම අවධානය පුවත් පතකට යොමා සිටි ඇය. මුහුණද පුවත් පතින්ම ආවරණය කරගෙන සිටියි.

“අදත් අවා නේද.....” නිහඬතාවය බිඳිමින් ඇය විමසීය.

“මගෙන්ද අහන්නේ.....” මම විමසිලිමත් වීමි.

“ඔව්... ඔයාගෙන් මායා.....” ඇය මා නමින්ද හඳුනන්නියකි.

“ඔ..ඔව්...ඔ..ඔයා... ක.. කවුද?” මම පුදුමයෙන් ඇසීමි.

“ඔයා මාව අඳුනන්නේ නැහැ... කොටින්ම ඔයා මාව නොදන්න ගානට ඉන්නවා.....” ඇය කියු දේ මට අපබ්‍රන්සයක්ම විය.

“මොනවා... මම ඔයාව....??  මීට කලින් අපි හමු වෙලත් නෑ..ඔයාගේ හඬ මම අදමයි ඇහුවේ...”

“ඔව්..ඔයාට මගේ හඬ මීට කලින් අහන්න ලැබුනේම නෑ... මම ඉවසන් හිටියා.. මේතරම් දවසක්.. ඒත් අද....මම හිතුවා කතා කරන්න....”

“මොනවා.....ඔයා මාව ගොඩ කලක  ඉඳන් දන්වාද?............ කොච්චර කලක්ද...මට ඔයා ගැන නිච්චියක් නැහැ....”

“ඔයා මාව මායිම් කරනේ නැති කොට කෙහෙන්ද මං ගැන නිච්චියක්.. මම දන්න තරමින් මමයි වැඩිපුරම කාලයක් ඔයාව හොඳින්ම දන්නේ....”

“විකාර.....!!”මම අපහාසාත්මක ලෙස සිනාසුනෙමි.

“ඔහොම හිනා වෙන්න එපා මායා.. මම අකමැතිම ඔයා ගොන් පාට හිනාවට...” ඇයි නොරිස්සුමින් කීවාය.

“මොකක්!! මගේ හිනාව ගොන් පාටයි????”

“ඔව්.. එහෙම තමා... ඔයා දන්නේ නෑ ඔයා මොනවද කරන්නේ කියලා.. ඔනි මෝඩ වැඩක් කරලා දාන්නේම ඔය හිනාව.... මට ඔයා එපා වෙලා තියෙන්නෙ ඒක නිසාමයි...”

“හහ් හහ්හා!!! ඔයාට මාව එපා උනාට මටනම් කිසිම ප්‍රශ්ණයක් නෑ... මොකද මට ඔයාව ඔනි නෑ... ඔයා වගේ නන්නාදුනන කෙනක්ව කොහොමත් මට වටින්නේ නෑ...” මම නපුරු හඬකින් කීවෙමි.

“එපා උනා කියලා දාලා යන්න බෑනේ... අනෙක.. ඔයා හිතාගෙන ඉන්නේ ඔයා මනෝලෝක වල මවාගෙන ඉන්න අයට ඔයාව ඔනි කියලාද?... මොන තරම් විකාරයක්ද මායා... ඔයාගේ වටේ ඉන්න හැමෝටම ඔයා වද දෙනවා..  විකාර ලෝකයක් හදාගෙන..” ඇය සමච්චල් සහගත ලෙස කියයි. මම විපිලිසර වුනෙමි. 

“ඔයා කොහොමද මගේ මනෝ ලෝක ගැන දන්නේ... විකාර නොකියා ඉන්න....අනික දන්න දෙයක් කතා කරන්න... මගේ ලොකේ ගැන දන්නේ මම විතරයි....”

“හපොයි.... ඇති වෙලා මට... ඔයාගේ විකාර ලොකේ.... පුංචි ඇනෙක්ස් එකක්, ඔයයි ඔයාගේ හීන කුමාරයයි.... හහ්හා හා හා අර කවදාවත් සඳුලු තලෙන් බැහැලා ඔයාව පිලිගන්න අකමැති හීන කුමාරයා... අන්න එයා... එයා ඇවිත් පුංචි රස්සාවක් කරනවාලු.. ඔයාලාට පොඩි බබෙකුත් ඉන්නවාලු... හරි සතුටින් ජීවත් වෙනවාලු.... මායා... මායා... මායා.... හිත ඇතුලේ ඔය වගේ ලස්සන කතා ඔනි තරම් ගොතා ගන්න පුළුවන්.. ඒත් හැබෑව ඊට වඩා ගොඩක් දරුණුයි.. සාහසිකයි.... හහ්හ් හා හා!!!” 

සමච්චල් හසගත සිනාවත් සමඟින් මගේ මනෝ රාජ්‍යය වාක්‍ය කිහිපයකින් සංරාංශ කල ඇය දෙස මාදෙනෙත් විසල් කොට ගෙනබලා සිටියෙමි.

“ඔහොම බලන්න එපා.. මම ආස නෑ.. ඔයා ඔය තරමට බොළඳ වෙනවාට... ඔයා බැරිනම් ඇත්ත තේරුම් ගන්න.. මට ඉඩ දෙන්න ඒක ඔයාට තේරුම් කරන්න.....”අවසන ඇය සාවදානව කීවාය...

“එහෙම කරන්න ඔයා කවුද....?” යමක් ඇසිය යුතු නිසාම ඇසීමි.

“මම ඔයාමයි!” ඒ උන්නේද  මායාවීම විය.